Życie na wsi

Jedenaście lat temu leżeliśmy z Mężem na drewnianej podłodze naszego wymarzonego mieszkania w centrum dużego miasta. Gapiliśmy się w sufit i nie mogliśmy nadziwić się jak on jest wysoko w tej kamienicy. Czuć było przestrzeń, można bylo marzyć....zza okna dobiegały głosy miasta. Tu tramwaj, tam karetka na sygnale przeleciała, setki ludzi przed oknem przemaszerowały. Uwielbialiśmy ten chaos. Jak chcieliśmy się od niego odciąć, na chwilę zamykaliśmy okno.

Później, nie od razu, ale stopniowo zaczęło przybywać nam domowników... a wraz z nimi do domu wprowadził się chaos... na zawsze. Poczuliśmy, że musimy szukać zza oknem czegoś innego niz mamy w domu. Od dwóch lat mieszkamy na wsi. Otwieramy okna naszego domu i wietrzymy go spokojem, jaki nadlatuje z pól i lasu. Życie na wsi ma swój regularny rytm, który porządkuje nasze myśli, wnosi ład w nasze szalone życie. Tego nam było trzeba, na tym etapie życia.